02.04.2022r. -17 Rocznica śmierci Jana Pawła II
Jan Paweł II, czyli Karol Wojtyła (1920 – 2005) był polskim duchownym rzymskokatolickim, biskupem pomocniczym krakowskim oraz arcybiskupem metropolitą krakowskim. Był wreszcie jedynym papieżem Polakiem. Oprócz tego był także aktorem, dramaturgiem i pedagogiem, również filozofem. Jego biografia często stawiana jest za wzór chrześcijańskiej postawy wobec świata i drugiego człowieka, Wojtyła był niezwykle wysoko cenionym autorytetem moralnym.
Życie Jana Pawła II
Karol Wojtyła urodził się 18.05.1920 r. w Wadowicach, niedaleko Krakowa. Jego rodzicami byli Karol Wojtyła – urzędnik wojskowy i Emilia Wojtyła z domu Kaczorowska. Rodzeństwem Karola był starszy o 14 lat brat Edmund (zmarł gdy Karol miał 12 lat), siostra zmarła przy porodzie. Został ochrzczony 19.06.1920r. w Kościele pw. Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, z którym był mocno związany przez cały pobyt w Wadowicach. Otrzymała wówczas imiona Karol Józef. Mama zmarła gdy Karol miała 9 lat. Ojciec, na którego spadła opieka, zawierzył życie swoje i swoich synów Matce Boskiej w Sanktuarium Matki Bożej w Kalwarii Zebrzydowskiej. Miesiąc później przystąpił do sakramentu Pierwszej Komunii Świętej.
Religia od zawsze była obecna w życiu Karola. Sama mama była głęboko wierząca – mówi się ze wymodliła sobie by jeden z synów został lekarzem, a drugi księdzem. Po jej odejściu ojciec dbał zarówno o modlitwę jak i naukę. Karol każdy dzień rozpoczynał od Mszy Świętej w czasie której służył jako ministrant, po lekcjach uczył się języka niemieckiego i poznawał historię Polski. W czasie nauki w Gimnazjum Męskim w Wadowicach zainteresował się poezją i teatrem, był członkiem szkolnego kółka teatralnego, które pomogło mu rozwijać pasję aktorską.
W 1938r Karol wraz z ojcem przenieśli się do Krowa, gdzie przez rok studiował polonistykę jednocześnie uczestnicząc w spotkaniach koła teatralnego. Studnia zostały przerwane najazdem niemieckich wojsk. Wraz z kolegami z koła przy muzyce Szopena recytował polskich poetów w czasie tajnych spotkań. Zgłosił się na ochotnika do pracy w kamieniołomie na Zakrzówku by ustrzec się przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec, po czym przeniesiono go do miejscowości Borek Falęcki do zakładów chemicznych „Solvay”. Nie przerwał ani nauki ani rozwoju duchowego. Brał udział w próbach konspiracyjnego Teatru Rapsodycznego, założonego przez Mieczysława Kotlarczyka. W kościele na Dębnikach poznał Jana Tyranowskiego, który stał się jego przewodnikiem duchowym - przybliżył Karolowi postać św. Jana od Krzyża i pogłębił jego nabożeństwo do Maryi. Karol bywał często w kaplicy przy klasztorze Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach. Postać siostry Faustyny Kowalskiej i jej historia spowodowały że stał się orędownikiem Bożego Miłosierdzia.
Po nagłej śmierci ojca w 1941 r. Karol postanowił poświęcić swoje życie kapłaństwu. Pożegnał się z teatrem, a po nieudanej próbie wstąpienia do zgromadzenia karmelitów bosych wstąpił do krakowskiego seminarium duchownego. Tajne zajęcia odbywały się w kurii, przy ulicy Franciszkańskiej. Karol studiował filozofię i teologię aż do wybuchu powstania w Warszawie, kiedy udało mu się uniknął aresztowania. Wraz z innymi klerykami, dzięki pomocy Księcia Stefana Sapiehy zamieszkał w pomieszczeniach kurii archidiecezjalnej i tam ukończył seminarium.
Święcenia kapłańskie przyjął po wojnie, 1 listopada 1946 r. w kaplicy Pałacu Arcybiskupów. Kolejnego dnia w krypcie św. Leonarda w Katedrze Wawelskiej jako neoprezbiter odprawił trzy pierwsze Msze święte za bliskich zmarłych rodziców i brata. Swoje studia teologiczne kontynuował już w Rzymie.
Po powrocie w 1948 r. rozpoczął pracę duszpasterską w parafii w Niegowici i kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1949 r. został przeniesiony do Krakowa, do parafii św. Floriana gdzie bardzo aktywnie działał rozwijając życie duszpasterstwa akademickiego. By nie narażać się władzy był nazywany „wujkiem”. Karol dogadywał się również z naukowcami, lekarzami, profesorami. Pod pseudonimem pisał wiersze i publikował artykuły w prasie. Wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim przedmioty związane z etyką. W 1958 r. został nominowany na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej.
Kiedy w 1958r. otrzymał sakrę biskupią zawierzył siebie i swoją posługę Matce Bożej. „Totus Tuus” - Cały Twój stało się jego zawołaniem biskupim, a potem papieskim.
W 1962 r. w Rzymie uczestniczył w Soborze Watykańskim II., gdzie mocno skupił się na temacie duszpasterstwa w świecie współczesnym. Kiedy w trakcie soboru, zmarł Jan XXIII, jego następca papież Paweł VI, mianował bp Karola Wojtyłę arcybiskupem metropolitą krakowskim a 3 lata później papież kardynałem.
16 października 1978 r. został wybrany papieżem przyjmując imię Jan Paweł II a Maryję wyznaczając powierniczką i opiekunką swojej misji dla Kościoła. Jego wybór znacząco wpłynął na dzieje Europy Wschodniej końca XX wieku. Pierwszą zagraniczną pielgrzymkę odbył do Ameryki Łacińskiej a trakcie 27 lat pontyfikatu odwiedził 135 krajów w tym w Polsce 7 razy, a na terenie Włoch odbył 142 podróże.
Zmarł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37, była to pierwsza sobota miesiąca i wigilia Niedzieli Bożego Miłosierdzia. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się 28 czerwca 2005 roku za zgodą Benedykta XI. 1 maja 2011 Jan Paweł II został ogłoszony beatyfikowanym, świętym - 27 kwietnia 2014 roku podczas Niedzieli Bożego Miłosierdzia. Liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II przypada 22 października w dniu rozpoczęcia pontyfikatu.
Jan Paweł II - papież młodych.
To właśnie na młodzieży skupiał się najmocniej. Traktował ją jako „sól ziemi i światłość świata” i wspierał każdą formę duszpasterstwa młodych. Zdawał sobie sprawę że to od niej zależy przyszłość Kościoła, Ojczyzny ale i świata. Jeszcze w czasie studiów organizował kursy dla narzeczonych i prowadził rekolekcje a nawet wyjeżdżał ze studentami na wyprawy kajakowe i wędrówki po górach. Prowadził wtedy z młodymi dyskusje na ważne tematy także dotyczące miłości i cielesności. Duszpasterstwem młodzieży zajmował się również już jako biskup. Mimo wszystkich tytułów i awansów otrzymanych w ciągu życia zawsze był blisko ludzi. Głęboko w sercu nosił misję powierzoną prze Boga i oddał się jej całkowicie. Siłę do sprawowania posługi czerpał z Eucharystii i wytrwałej modlitwy.
Papież wszystkich Polaków.
Jan Paweł II był ogromnym patriotą, troszczył się o Polskę i nieustannie modlił za nią. Watykan zawsze był drugą Ojczyzną. Odwiedzał swój kraj kiedy tylko mógł. Pierwsza pielgrzymka do Polski odbyła się 2 czerwca 1979 roku. Wówczas padły pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. Miały one wzmocnić rodaków w czasie wyzwolenia kraju spod wpływu komunizmu. Do Polski pielgrzymował jeszcze sześć razy. Karol Wojtyła był przeciwnikiem wojny oraz przemocy, ale uznawał obowiązek obrony zagrożonej ojczyzny przez każdego człowieka, nawet za cenę życia. Kiedy 19 sierpnia 2002 r. opuszczał Polskę powiedział: „Ojczyzno moja kochana, Polsko, […] Bóg Cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna!"
Wyrazem patriotyzmu była również bardzo dobra znajomość polskiej literatury wielokrotnie przywoływanej w wystąpieniach. Wędrując po Polsce odwiedzał nie tylko miejsca kultu religijnego, ale też te o historycznym znaczeniu. Karol Wojtyła znał też życiorysy ważnych Polaków, przywoływał je przy różnych okazjach. Interesował się bieżącymi sprawami swojej ojczyzny i chciał zmian w swoim kraju.
Karol Wojtyła na zawsze zostanie w naszych sercach. Często wznosimy modlitwy za jego wstawiennictwem i odmawiamy koronkę i nowennę do Jana Pawła II. Chętnie otaczamy się przedmiotami z jego wizerunkiem, wieszamy na ścianach obrazy Jana Pawła II, pijemy kawę z kubka z jego cytatem. Wręczamy ikony z wizerunkiem Jana Pawła II jako upominek religijny z okazji Chrztu, Pierwszej Komunii, Bierzmowania.
Chętnie sięgamy po jego dzieła jak najsłynniejsze „Pamięć i tożsamość”, „Kwiatki”.