Relikwiarz mosiężny pozłacany

Relikwiarz mosiężny, krzyż

Relikwiarz w kształcie krzyża o nowoczesnej formie wykonany z odlewu mosiężnego, pozłacany, zabezpieczony lakierem.

Kult relikwii stanowi jeden z głównych przejawów pobożności chrześcijańskiej a sam relikwiarz jest częścią nieodzownego wyposażenia liturgicznego. Funkcją relikwiarza jest przechowywanie doczesnych szczątków osób świętych i błogosławionych, tzw. relikwii. Relikwiarz w kształcie krzyża mieszczący wewnątrz relikwie, związany jest szczególnie z męką oraz ukrzyżowaniem Jezusa.

Sens kultu relikwii

Człowiekowi wierzącemu relikwie pozwalają przekroczyć próg świata widzialnego, dotknąć wiecznego. Zmarły, uznany za świętego, przestaje być umarłym. W swoich relikwiach żyje on nadal. Zostaje włączony w osobiste życie zwykłego człowieka, który oczekuje od niego wstawiennictwa, pośrednictwa czy jakiejkolwiek pomocy, doczesnej i nadprzyrodzonej. Jesteśmy istotami stworzonymi z ducha, duszy i ciała. Wartości wyższe często poznajemy zmysłami. Tu mieści się także odpowiedź na pytanie dotyczące relikwii. Dotyczy ono fundamentalnego pytania: co pozostaje po człowieku, który był i żył wśród nas? Tylko wspomnienie? Same kości? Chodzi o coś więcej! Dotykamy tu pytania o życie po życiu”.

Nie dziwimy się, zatem jeśli wierzący człowiek chce jakoby „dotknąć”, „zobaczyć” heroicznego naśladowcę Chrystusa, który nieprzeciętnie naśladował swojego Mistrza i równie heroicznie służył swoim bliźnim. Całowanie relikwii w relikwiarzu, ich dotykanie czy oglądanie, ich bezpośrednia fizyczna bliskość staje się jakby „pasem transmisyjnym” ułatwiającym przekazanie danemu świętemu osobistych próśb i trosk. Poprzez relikwie umieszczone w relikwiarzu człowiek wierzący chciałby nawiązać bardziej osobisty kontakt ze świętymi czy wręcz z samym Chrystusem. Plastycznym i wymownym przykładem takiego myślenia i postawy jest fakt, że liczne w wielkich miastach kościoły starały się wyróżnić pozyskiwaniem relikwii.

Pomyłką, wręcz zaprzeczeniem kultu relikwii byłoby zatrzymywanie się jedynie na materialnym wymiarze relikwii, czy choćby na widoku nawet najpiękniejszego i najstarszego relikwiarza. Wszelkie relikwie w ostateczności muszą prowadzić do praźródła świętości, do wzorca świętości, czyli do samego Jezusa Chrystusa. Kościół chce głosić misterium paschalne Chrystusa, które zrealizowało się w życiu świętych. Święci odzwierciedlają misterium paschalne, jego odcienie, walkę i transformację życia. Sprawowanie misterium paschalnego Chrystusa, które zrealizowało się w życiu świętych jest podstawą ich kultu.

Kult relikwii

Historia kultu relikwii świętych sięga już późnego antyku, kiedy według tradycji święta Helena, matka cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego, podczas pielgrzymki do Jerozolimy w latach 326–328 pozyskiwała liczne relikwie, w tym relikwie Drzewa Pańskiego. Zdaniem św. Ambrożego z Mediolanu i św. Jana Chryzostoma, identyfikacja Krzyża była możliwa jedynie dzięki titulusowi wymieniającemu imię Pierwszego Męczennika. Inna legenda głosi, że św. Helena miała objawienie i w nim dowiedziała się, który krzyż jest prawdziwy. Św. Helena podzieliła krzyż Chrystusa na trzy części, aby ofiarować je głównym ówczesnym ośrodkom chrześcijaństwa: Jerozolimie, Rzymowi i Konstantynopolowi.

Średnica repozytorium: 3 cm
Szerokość: 11,5 cm
Wysokość: 18 cm